Cuestión de fé: unha despedida ó “movemento”

Hai xa algúns anos, tiven que escribir para a asignatura de filosofía no bacharelato unha reflexión sobre o que aprendera ó longo do curso [PDF]. Non era tanto un resumo dos contidos, senón do proceso interno de maduración de ideas, explicar qué nos aportou o ano de estudio.
A día de hoxe estou moi orgulloso del. En moi poucos dos meus traballos me vexo aínda tan reflexado. Non pola redacción que é pobre. Non polo estilo que é mediocre. Tampouco por certas ideas colaterais do texto nas que hoxe xa non creo, senón pola idea central que rezuma todo el: non hai verdade absoluta, mais sí debemos recoñecer…

as verdades, regras ou teorías necesarias -máis ou menos probables-, éstas son as que nos permiten describir o xenoma humano, mandar un cohete á lúa ou simplemente vivir en sociedade ou dar unha clase. Pero estas reglas nunca poden chegar a ser dogmáticas porque nese caso a única labor que teñen é a de desacreditar teorías que poden aparecer posteriormente e que poderían supoñer un avance respecto ás existentes.

Non pode hoxe máis que sorprenderme a madurez dese rapaz de 17 anos, en plena pubertade e posmoderno sin el sabelo. Desculpade a sinceridade, pero escribo hoxe isto afectado por xa demasiadas discusións antiglobis ou ecologetas que non son debate senón exposición de dogmas de fé.
Pode que sexa eu tamén un “neoliberal de tierra plana”, mais o que me move son os valores seminais dese mesmo movemento do que tanto disto: a felicidade, a xustiza social, a liberdade individual, o respeto ó medio, … e o que me separa deles é a fé. Eu non teño fé. Dubido a cotío e prefiro as ideas á adrenalina. Non gosto desa actitude de desapego á realidade, desa fobia polo análise ponderado, desa postura estética que fai máis dano do que pretende aliviar.
É a cuestión de fé o que me separa do movemento. Xusto iso. A cuestión de fé: nuclear non, solar sí; ecoaldeas sí, cidades non; comercio non, soberanía alimentaria sí; … eslógans que se repiten e nos alienan, que nos convirten en seres que siguen traballando en cadeas de montaxe en serie… aínda que xa non coas mans, sí coas ideas. Podemos debatir sin dogmas previos? Podemos dudar?
Recordo agora as palabras de Brecht ó respecto en Loa de la duda:

[…] Pero también suda a mares el hombre que construye su propia casa.
Son los irreflexivos los que nunca dudan.
Su digestión es espléndida, su juicio infalible.
No creen en los hechos, sólo creen en sí mismos.
Si llega el caso, son los hechos los que tienen que creer en ellos.
Tienen ilimitada paciencia consigo mismos. Los argumentos
los escuchan con oídos de espía.

Frente a los irreflexivos, que nunca dudan,
están los reflexivos, que nunca actúan.
No dudan para legar a la decisión, sino
para eludir la decisión. Las cabezas
sólo las utilizan para sacudirlas. Con aire grave
advierten contra el agua a los pasajeros de naves hundiéndose.

Mais non sexa a dúbida a que nos lastre, tomar decisións é necesario:

Por eso, si alabáis la duda,
no alabéis, naturalmente,
la duda que es desesperación.
¿De qué sirve poder dudar
a quien no puede decidirse?
Puede actuar equivocadamente
quien se contente con razones demasiado escasas,
pero quedará inactivo ante el peligro
quien necesite demasiadas.

Definitivamente paso. Eterno debate sen límite. A partir de agora toca traballar de cheo no que eu creo. Non no que vós evanxelizades. Grazas e adeus.


Comments

One response to “Cuestión de fé: unha despedida ó “movemento””

  1. Muito obrigada pelo link à minha crónica. O que escrevi foi apenas fruto de observação.
    Um olhar que não é teoricamente sustentado, como talvez o teu poderia ser.
    Fico contente por conseguir fazer transparecer o que se passou em Heiligendamm,
    e como o interpretei.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *