Onte acabei de ler o libro Home sen nome, de Suso de Toro. Coñecendo o “resume executivo” do libro vin que podería interesarme:
O relato dun vello, un home sen nome, que enuncia o monólogo da súa arrepiante biografía centenaria. Unha vida desacougante, condicionada pola perda prematura da nai, a presenza da sombra do seu irmán xemelgo, o seu paso polo Berlín onde emerxía o nazismo co que axiña simpatizou, o seu protagonismo nas sacas da feroz represión do 36 en Compostela ou a súa participación como voluntario na División Azul. A visita de Celia, unha xove guionista, obrigará ao vello sen nome a confesar lucidamente, sen rastro de arrepentimento nin remorso, a súa participación en múltiples fusilamentos, torturas e violacións e as súas razóns para facelos.
E gustoume, ben é certo. Mais non foi algo convencional. A medida que o lía algo se desgarraba en min. O coñecemento doe. Hai tempo alguén me dixo que as películas de Lars Von Trier desgarran por dentro. Este libro -como Dogville– desgarra. Porse na pel do asasino, que coñece, que sabe.
Ademáis sempre gusto de aprender un chisco máis sobre a Galiza dos anos convulsos.
Na presentación -xa hai un mes- tamén se fixo eco a blogsfera. Unha breve reseña:
Leave a Reply