No caso do ciberataque a Estonia, existen aínda dúbidas da autoría. A pesar de que nos primeiros momentos, os estonios acusaron directamente a Rusia, actualmente os expertos están a dilui-lo papel ruso no ataque, pero dan outras claves:

“Attributing a distributed denial-of-service attack like this to a government is hard,” Johannes Ullrich, chief research officer of the Bethesda, Md.-based SANS Internet Storm Center (ISC), said in an email exchange. “It may as well be a group of bot herders showing ‘patriotism,’ kind of like what we had with Web defacements during the US-China spy-plane crisis [in 2001].”

As acusacións sostíñanse en que algún dos computadores atacantes era das institucións rusas, mais o argumento é feble:

“If you were the Russian government and wanted to launch an attack against Estonian authority Web sites — knowing that the world would take a keen interest — would you really use your own PCs to do it?” Cluley said. “It is quite possible that this is a small group of politically motivated hackers who have a grievance against the Estonian authorities who have taken remote control of PCs to attack Estonian Web sites.”

Porén, Rusia ten incentivos suficientes como para se-lo autor/sponsor do ataque, que non sería máis que o rostro de outras medidas tomadas ultimamente a raíz do desmantelamento dun monumento soviético en Tallín. É irónica a pesar de todo a denuncia moscovita dos excesos policiais dos estonios nos disturbios (aínda que poidan ter razón) debido á súa traxectoria dende que está Putin no poder.
Si aínda é defendible o papel de Rusia como sponsor, éste non pasa tanto polo uso de computadoras do goberno, senón polos enlaces entre os hackers rusos implicados e o kremlin (formación e/ou posta a disposición de ferramentas), así como pola construción narrativa ou da identidade da rede. Porque esté ou non implicada Rusia, non é casual que se producise o ataque xusto en torno ó desmantelamento do monumento.
Ese é o camiño a explorar no futuro das guerras en rede. O campo de batalla son as “identidades fortes”: sexan nacionais -como neste caso- ou relixiosas, como no de AlQuaeda. Porque a batalla narrativa é a historia común coa que se lexitiman as accións.